بوکس یا مُشت‌زَنی[۱] به‌عنوان یکی از کهن‌ترین و نظام‌مندترین رشته‌های رزمی، همواره جایگاهی ویژه در تاریخ ورزش‌های رقابتی داشته‌است. این ورزش نه‌تنها آزمونی از توان جسمانی که مَحَکی ظریف برای سنجش ذکاوت، سرعت تصمیم‌گیری و تاب‌آوری روانی است.
ریشه‌های مشت‌زنی به تمدن‌های باستانی همچون یونان و مصر بازمی‌گردد؛[۲] جایی که مشت‌زنی به‌عنوان بخشی از آیین‌های مذهبی یا نمایش‌های پهلوانی اجرا می‌شد. با این‌حال، مشت‌زنی امروزی در قرن‌های هجدهم و نوزدهم در بریتانیا صورت‌بندی شد و با تدوین قوانین مارکیزِ کویینزبِری به ساختاری نظام‌مند دست یافت. استفاده از دستکش، تقسیم‌بندی مسابقات بر اساس وزن و محدودیت زمانی راندها از جمله تحولات بنیادین این دوره بود.
